de toonbank

een bijdrage van Virginie Platteau voor Musica Divina

De kunst van het dragen

We waren op tijd voor de intocht.

Muziek droeg de stoet en we hoorden

wat muziek doet met een nauwe straat

en een hart dat te ruim zit – Acht

droegen zijn beeld op een baar. Dat het de kunst is

goed te dragen, een ritme te vinden samen balans

te bewaren zagen we daar; het moet een soort

wiegen zijn dat de angst voor het laatste

verdrijft. In beweging blijven

desnoods pas op de plaats.

Hester Knibbe

(Uit: ‘De buigzaamheid van steen’, 2005)

Wat te doen in moeilijke tijden? Er zijn denktanks. Er zijn brainstorms. Er zijn overlegmomenten, uiteenzettingen, visievergaderingen. Rationeel, doelgericht, strategisch. Maar hoe gaan we om met wat ons gemoed beroert en beheerst? Verdriet om wie er niet meer is. Angst en grote ongerustheid om de toestand van de wereld. Gemis, teleurstelling, verslagenheid. Waar vinden die een bedding? Waar kunnen we ermee terecht, zonder dat er meteen therapie of pillen aan te pas komt? Hoe kunnen we samen dragen wat ons bezwaart?

Met Huis Perrekes hield Musica Divina in 2022 een eerste denk- en voelmoment. Kinderpsychiater Binu Singh praatte er vanuit het hart met bezielster Carla Molenberghs, over het prille begin en over het einde van het leven. Over vasthouden, koesteren, liefhebben en loslaten. Hartverwarmend ondersteund door de muziek van Stijn Kuppens, de muzikale getuigenis van Andrea Voets en het werk van componiste Esther Venrooy. En met de unieke energie van huiskoor De Betties.

Wat iedereen die middag zo raakte, valt niet in werkpuntjes samen te vatten. Het is een ervaring die je meedraagt, die tot nadenken stemt en die je vooral doet voelen: je bent niet alleen. Er is weerbaarheid, troost en lichtheid in de zwaarte als we ze kunnen toelaten en delen.

Voor Musica Divina 2025 krijgt het denk- en voelmoment een nieuwe editie, onder het motto De kunst van het dragen. Dat is ook de titel van een erg mooi, kort gedicht van de Nederlandse dichter Hester Knibbe. Zij schreef het naar aanleiding van de Semana Santa, de Goede Week toen ze verbleef nabij Valencia. Het beeld van de dragers die heiligenbeelden in de stoet meetorsen inspireerde haar ertoe.

In dit stil gedicht beschrijft de dichter wat ze ziet en hoort, zodat je het daadwerkelijk mee beleeft. Muziek die de stoet, die de dragers draagt. Die de nauwe straten vult en ruimer maakt. Muziek die het hart vervult. ‘Een ritme vinden, samen balans bewaren’ dat is de kunst; zacht mee bewegen ‘een soort wiegen dat de angst voor het laatste/ verdrijft’

We praten en wisselen ervaring en gedachten uit in de kerk van Oosterlo, met de gasten en het aanwezige publiek. Vanuit een eigen diep gemis en toch discreet, gevoelvol, rakend en sereen. Zo klinken ook de doorleefde composities van Manten Van Gils en de muziek van luitiste Sofie Vanden Eynde. Daarbij wordt een nieuw cellokwartet gepresenteerd. En het unieke koor De Betties, samengesteld uit residenten met dementie van Huis Perrekes en hun buddy, geven het denk- en voelmoment muzikaal een gouden rand. Wiegen is belangrijk in de eerste en de allerlaatste levensfase. Wiegen dat de angst verdrijft. Zacht in beweging blijven, desnoods pas op de plaats. Met stilte als bedding, en de troost van een kom warme soep nadien. De kunst van het dragen.